JERZY PYTLAKOWSKI

Urodził się 28 marca 1916 r. w Warszawie. Maturę uzyskał w 1934 r. w gimnazjum w Zakopanem. Ukończył Wydział Prawa na Uniwersytecie Warszawskim, studiował również

w konserwatorium w klasie skrzypiec. W czasie okupacji niemieckiej brał czynny udział w konspiracji, był więźniem Al. Szucha i Pawiaka, uczestniczył jako żołnierz AK w powstaniu warszawskim na Mokotowie. Po upadku powstania w tej dzielnicy przedostał się kanałami do Sródmieścia. Po kapitulacji został wywieziony do Niemiec, trafił do obozu pracy przymusowej w Dessau. Tam przeżył dywanowe bombardowania aliantów. Po zakończeniu wojny powrócił do Warszawy.

Jeszcze przed wojną publikował drobne utwory w prasie. Jako pisarz-prozaik zadebiutował w 1946 roku reportażem wspomnieniowym‚ „Powstanie Mokotowskie”. Potem wydał tom opowiadań Wielki cień (w tym tomie nagrodzone opowiadanie „Dwadzieścia cztery godziny śmierci”, uznane za książkę lat czterdziestych) i powieść Życie przed śmiercią - obie pozycje o tematyce okupacyjnej. Powieść Fundamenty o odbudowie zniszczonego Pafawagu, powieść Wierność obraz wsi lubelskiej z zakamuflowanym w tle Urzędowem i jego mieszkańcami, opowiadania Humoreski sentymentalne, powieść Martwe klawisze studium psychologiczne z motywem nieuleczalnej choroby, opowieść Upalne nocne godziny czyli Champs Elysees de Varsovie - fantazja poetycka będąca poszukiwaniem nowych form wypowiedzi artystycznej. Obie te pozycje uznane są za najlepsze dzieła pisarza. Jego dzieła tłumaczono na 20 języków.

Równocześnie z pisarstwem uprawiał publicystykę literacką w Polskim Radiu. Stałą współpracę z radiem, trwającą ponad trzydzieści lat, rozpoczął zaraz po powrocie z niewoli popowstaniowej w 1945 r. Prowadził audycje cieszące się zainteresowaniem radiosłuchaczy: „Słowo i dźwięk”, „Zwierzenia wieczorne”, rozmowy i dyskusje literackie, wywiady ze znanymi osobistościami ze świata kultury. Lubił ten rodzaj pracy, pełnej napięcia i pośpiechu, był człowiekiem radia.

Odznaczony był Krzyżem Kawalerskim OOP, Warszawskim Krzyżem Powstańczym 44, był laureatem Złotego Mikrofonu (dwukrotnie).

Całe życie był zamiłowanym melomanem, uprawiał grę w szachy (był niezłym szachistą), w młodości był czynnym taternikiem.

Z Urzędowem utrzymywał kontakty rodzinne; w młodych latach spędzał wakacje u dziadków, w latach powojennych bywał tam z żoną i dwojgiem dzieci, zachował sentyment do miejsca urodzenia dziadka i ojca. Zmarł 31 lipca 1988 r.; pochowany został w Warszawie.