Teresa Stadnicka

Dom Pomocy Społecznej w Popkowicach powołano uchwałą Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie w 1950 roku. Wówczas w części pałacowej budynku zamieszkało około 120 pensjonariuszy. Głównym celem domu było zapewnienie mieszkańcom mieszkania, wyżywienia i opieki. Opiekę pielęgniarską sprawowały siostry zakonne. Personel pomocniczy rekrutował się z mieszkańców Popkowic i okolicznych wsi.

Osobami kierującymi placówką w kolejności byli: Pan Wójcik, Jan Resztak, Edward Hawrylak, Zygmunt Tofilski, Jadwiga Michałowska, Kazimierz Szałata.

W 1964 roku dobudowano skrzydło mieszkalne. Obok pokoi pensjonariuszy zlokalizowano kuchnię, stołówkę, magazyn spożywczy, pralnię i kotłownię. W 1971 roku oddano do użytku pawilon parterowy dla 53 mieszkańców, wybudowany przez fundację angielską Sue Ryder. Budynki mieszkalne są trwałej konstrukcji, murowane. Teren wokół zagospodarowany trawnikami, klombami kwiatowymi, wyposażony w sprzęt parkowo-rekreacyjny. Drogi dojazdowe są utwardzone, dostatecznie szerokie. Dom posiada własną infrastrukturę, tj. własne ujęcie wody, biologiczną oczyszczalnię ścieków, kotłownię gazową, pralnię, kuchnię.

Zarządzeniem Wojewody Lubelskiego z dnia 1 marca 1993 roku i nadanym statutem, dom stal się samodzielną jednostką budżetową o zasięgu pozalokalnym, przeznaczoną dla ludzi starych i przewlekle chorych z możliwością wspierania działań na rzecz środowiska lokalnego.

W Domu Pomocy Społecznej w Popkowicach przebywa ok. 230 mieszkańców; średnia wieku mieszkańca wynosi około 76 lat. Schorzeniami, na które cierpią mieszkańcy, najczęściej są: miażdżyca uogólniona, choroby układu krążenia, stany po amputacji kończyn dolnych, Stany po udarach mózgu (wylewy, niedowłady), choroby zwyrodnieniowe układu kostnego, otępienie starcze, padaczki, choroba Alzcheimera.

66% mieszkańców domu to osoby obłożnie chore i wymagające stałej opieki i pomocy przy zaspakajaniu wszystkich potrzeb biologicznych. Pokoje w budynku głównym, w którym zamieszkują mieszkańcy są 2- do 8-osobowe (przeważają 4-osobowe). Pokoje w pawilonie fundacji są 1-, 2-, 3-osobo we. Wyposażenie i wystrój pokoi ma różny charakter, zależy to od samych mieszkańców, a w szczególności od ich stanu zdrowia.

Dom posiada pomieszczenia wspólnego przebywania:

- salę zajęć terapeutycznych,

- salę telewizyjną z kącikiem kawiarnianym,

- salę aktywizacji ruchowej,

- kaplicę,

- bibliotekę,

- sklep.

W domu zatrudnionych jest 146 pracowników. Struktura zdrowotna mieszkańców decyduje, że dominującym kierunkiem domu są zadania pielęgnacyjno-opiekuńcze. Stąd też 101 zatrudnionych pracowników to personel opiekuńczo-terapeutyczny i personel medyczno-rehabilitacyjny. Praca jest tak zorganizowana, że przez 24 godziny zapewniona jest opieka.

W domu pracuje 29 pielęgniarek. 15 pielęgniarek to siostry zakonne.

Głównym celem domu jest zapewnienie mieszkańcom warunków bezpiecznego i godnego życia, prywatności, rozwoju osobowości i podtrzymania dotychczasowej sprawności w za kresie samoobsługi.

Dom zapewnia:

1) w zakresie potrzeb bytowych:

- miejsce zamieszkania w pokojach jedno i wieloosobowych,

- wyżywienie (również dietetyczne),

- zaopatrzenie w środki higieny osobistej,

- usługi pralnicze

2) w zakresie potrzeb zdrowotnych:

- umożliwienie korzystania ze świadczeń przysługujących im z tytułu powszechnego ubezpieczenia społecznego

(art. 20 ust. 3a Dz.U. Nr 162 z 1998 r.)

3) w zakresie potrzeb opiekuńczych:

- pomoc w podstawowych czynnościach życiowych,

- pomoc w załatwianiu spraw osobistych,

- aktywizowanie poprzez zajęcia ruchowe i gimnastykę leczniczą

4) w zakresie wspomagania:

- realizację potrzeb religijnych i kulturalnych,

- umożliwienie udziału w terapii zajęciowej,

- pomoc psychologiczną.

Mieszkańcy domu pochodzą przeważnie z województwa lubelskiego. Pobyt w Domu Pomocy Społecznej jest odpłatny. Odpłatność miesięczna jest ustalona w wysokości 200% najniższej emerytury, nie może być jednak wyższa niż 70% dochodu osoby zamieszkującej w domu.

Do domu mogą być kierowane osoby, które z uwagi na wiek, sytuację życiową, warunki rodzinne, mieszkaniowe, materialne kwalifikują się do korzystania z tej formy pomocy. Do domów pomocy kierowane są również osoby przewlekle chore, których stan zdrowia nie wymaga leczenia szpitalnego, natomiast uzasadnia potrzeby stałej opieki (Dz.U. Nr 64 z 1998 r.). Decyzję umieszczenia w domu pomocy społecznej wydaje starosta.

Istnieje okres oczekiwania na miejsce.