Bożena Mazik

Szkoła Podstawowa w Leszczynie położona jest na krańcach gminy Urzędów. Z jednej strony rozciąga się gmina Urzędów, z drugiej - gmina Borzechów, z jednej strony powiat kraśniki, z drugiej - lubelski, przed 1975 r. - bełżycki. Uczniowie po chodzą ze wsi należących do gminy Borzechów (Majdan Ra duński, Ludwinów, Zakącie) i Urzędów (Leszczyna, Józefin). Należą też do innych parafii: Leszczyna i Józefów - do Popkowic. Majdan Radliński. Ludwinów. Zakącie - do Urzędowa. Szkoła Podstawowa w Leszczynie kontynuuje działalność szkół w Ludwinowie i Majdanie Radlińskim.

Szkoła w Leszczynie w obecnym kształcie zaczęła funkcjonować 1 grudnia 1962 roku, kiedy to oddano do użytku budynek, w którym do dziś się mieści. Przeniesiono wtedy do Leszczyny Szkołę Podstawową z Ludwinowa i z Łopiennika. W Łopienniku bowiem w budynku podworskim w 1962 roku znajdowała się szkoła, która wcześniej miała siedzibę w Majdanie Radlińskim. Znaleźli się też tu ci uczniowie z Leszczyny, którzy uczęszczali do Skorczyc. Ciągłe zmiany w strukturze szkół na tym terenie powodowały, że byli tacy uczniowie, którzy uczęszczali do czterech szkół w różnych miejscowościach, zanim skończyli szkołę podstawową.

W samej Leszczynie szkoła powstała prawdopodobnie w 1914 roku. Z 1916 roku został zachowany katalog klasyfikacyjny, który mówi, że w klasie pierwszej uczyło się 50 uczniów, w drugiej - 29, w trzeciej - 9. W szkole pracowała Wanda Radomska. Z zapisów wynika, że nie wszyscy uczniowie uczęszczali systematycznie. Szkoła mieściła się wynajmowanych domach prywatnych, między innymi: Józefa Grządki, Józefa Siwka, Andrzeja Burego i Stanisława Szumnego.

W latach 30 szkoła w Leszczynie była klasą eksponowaną szkoły w Majdanie Radlińskim. Kadra nauczycielska nie była stabilna. Obserwowało się częste zmiany nauczycieli uczących w szkole w Leszczynie. Uczyli tu m.in. pochodząca ze Lwowa Matylda Kramsówna, Maria Mozgawianka, Brygida Jackowiakowa, Katarzyna Spólnicka, Natalia Reszkowa, Jakub Wąsik, Helena Londówna. W Leszczynie dzieci uczyły się do trzeciej klasy, czwarta mieściła się w Majdanie Radlińskim, też w do mach prywatnych.

W czasie wojny i w pierwszych latach po wonie nauczycielką w Leszczynie była Jadwiga Szumna.

Brak budynku szkolnego był palącym problemem mieszkańców Leszczyny. Już przed wojną planowano budowę szkoły, zebrano 1000 zł z zamiarem kupna placu od Romana Drozdy. Wojna przerwała te poczynania. Ponownie prace przy budowie szkoły rozpoczęto dopiero w 1957 roku. Po pięciu latach Komitet Budowy Szkoły, którego przewodniczącym był Mikołaj Zieliński z Ludwinowa, dopiął swego.

Pierwszym kierownikiem nowo wybudowanej szkoły został Władysław Matysiak. a uczyli w niej Janina Matysiak. Zdzisław Laskowski, Maria i Stefan Złotuchowie. Szkoła liczyła około 160 uczniów.

W 1969 roku Władysław Matysiak przeszedł do pracy do Urzędowa, a stanowisko kierownika szkoły objął Stanisław Strzępka i pełnił tę funkcję do 1975 roku. Szkołą następnie kierowali: Henryk Kowalczyk, Krystyna Barbara Kowalczyk i od 1989 roku do chwili obecnej Bożena Mazik.

Przez lata przewinęło się kilkadziesiąt nazwisk nauczycieli, którzy dłużej lub krócej uczyli w tutejszej szkole. Obecnie kadra nauczycielska liczy 12 osób (dane z 1999). Najdłużej pracują Janina Szczęsna i Janina Biernat, które przybyły do Leszczyny ponad 30 lat temu i z miejscowością tą związały swoje losy. Poza tym w skład Grona Pedagogicznego wchodzą: Anna Buława, Małgorzata Biały, Ewa Chudziak, Alicja Chmiel, Krystyna Fredo, Monika Lemiecka, Barbara Krystyna Kowalczyk, Małgorzata Piątek, Grażyna Staszczak, Sławomir Jarosz i ksiądz katecheta.

Od samego początku szkoła była ściśle związana ze środowiskiem okolicznych wsi. Skupiała życie kulturalne mieszkańców poprzez organizowane tu różnego rodzaju kursy, zebrania, zabawy, a w latach 60. wspólne, wieczorne oglądanie programów telewizyjnych.

Administracyjne różnice nie wywierają większego wpływu na funkcjonowanie szkoły. Tak samo uważają ją za swoją mieszkańcy Ludwinowa, Majdanu Radlińskiego czy Leszczyny. Jest ona, bowiem sukcesorem nieistniejących już szkół z tego terenu i, miejmy nadzieję, że sztuczne podziały administracyjne kiedyś zanikną.