La
biddina fu chiamata 'n
tribunali
pi
rispunniri di li so’ misfatti
cu
l’accusava era
'na giurana
ca
cci gridava: - Foddi, nimica e criminali.
Sbattì
lu martidduzzu lu judici Vurpuni
ca
ni sti custioni era un puzzu di scienza,
cussì
si potti grapiri l’udienza.
- Di cchi è 'ncurpata la 'gnura Biddina?
- dissi, mittennusi la manu a la cuscienza -,
cuntatimi
tuttu senza riticenza:
s’av’a finiri prima di matina!
ca
di l’arrabbij era china china:
-'Sta
pazza numinata la biddina,
davanti
a tutti li nazzioni di l’armali,
accusu
d’aviri, di li tempi antichi,
'ncuitatu
a morti la razza mia!
Si unchià la panza e ppò cuntinuà:
-
Quantu suruzzi e figli s’à manciatu,
ca
senza funnu à parutu stu scursuni,
e
cchi eranu, muschigliuni?
Lu
longu sirpenti taliava ¢nnulenti,
'ncudduriatu
a sazizza,
s’ammucciava
li denti
e
si sintiva accusatu 'ngiustamenti.
-
Chi aviti a diri a vostra discusa? –
dumannà
lu judici a la 'mputata,
-
gravi su’ li cosi di cchi siti accusata!
-
Parlati puru,'gnura
biddina….
'Mmezzu
tutti ddi vuci d’armali,
senza
chi nuddu si l’aspittava,
si
sintì un gridu strazianti
c’avissi
'nsurdutu
a
'n’elefanti:
-
O giuranazza, nimica e criminali,
tu
'ncurpi
la biddina di manciari,
e
quannu manci tu, vuccazza ‘ranni,
nni
fa’ carizzi a natri muschigliuna?
‘Ddu
populu ristà senza paroli
e
ognunu riflittì
ca
pi nicissità la vita è dura,
ca
cu mancia è manciatu,
ca
nni 'sti
cosi 'un servi l’avvocatu.
Lu
muschigliuni era veru 'ncazzatu,
comu
‘ncazzata era la giurana
e
tutti du’ si facianu raggiuni,
ma
nun si vinni a
'na
cunclusioni.
Lu
dirittu di l’omini
'un po’ canciari tutta la
liggi universali,
perciò,
prima d’ogni sintenza,
p’un
fari mala figura,
pigliammu
canuscenza
di
natri e di natura!